Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.34)

Parafialny kościół pod wezwaniem świętego Mikołaja stanowi ogromną wartość historyczną, kulturową i artystyczną. Dotyczy ona całego zabytku w obrębie ogrodzenia wraz z wyposażeniem wnętrza. Łączy on w sobie w przeważającej części elementy baroku z nieznacznymi gotyckimi. Pierwotny budynek kościoła wzniesiony został przez księcia Władysława Opolczyka w roku 1272, zaś obecny, wykorzystujący elementy poprzedniej budowli w latach 1576 – 1590. Jego fundatorem był Andrzej Kochcicki, z kolei rodzina Cellarich współuczestniczyła w budowie kaplicy pod wezwaniem świętego Jana Boromeusza dobudowanej w roku 1648.

Kościół jest jednonawowy, orientowany (jego część prezbiterialna zawierająca ołtarz zwrócona została ku wschodowi), niesymetryczny, rozczłonkowany, z ryzalitami ( występami z lica elewacji budynku w jego części środkowej, bocznej lub narożnej prowadzonymi od fundamentów po dach). Materiał budowlany stanowiły kamień i cegła, obecnie otynkowane.

Fasada ( główna, efektowna elewacja budynku o szczególnie dużej dekoracyjności, często monumentalna ) kościoła jest trójosiowa i symetryczna, a sam budynek nakryty został trójkątnym szczytem z wąskim gzymsem. Wejście do niego poprzedza prostokątna kruchta (kościelny przedsionek przed głównym wejściem ) z trójkątnym frontonem ( inaczej przyczółkiem, czyli niskim szczytem nad rzędami kolumn). Posiada ona zamknięte łukiem wejście z drewnianymi drzwiami z naświetlem ( wąskim okienkiem), a ujęta została w pilastry (płaskie filary).