Południowe zakątki Lublińca (cz.5)

Ówczesny Komendant Hufca ZHP w Lublińcu a zarazem nauczyciel Szkoły Podstawowej nr 1, Marian Ożarowski, zainicjował w 1967 roku budowę Ośrodka Harcerskiego w Kokotku. Dzięki zaangażowaniu zakładów pracy oraz pomocy młodzieży starszych klas powstał Ośrodek zwany z harcerska Stanicą. Na 20 – lecie jej istnienia oddano do użytku basen kąpielowy o wymiarach 25 x 50 m. Ośrodek służył nie tylko akcji obozowo – kolonijnej, ale także licznym imprezom o charakterze kulturalno – rozrywkowym. Cel ten spełniał amfiteatr na 80 miejsc.

Harcerski Ośrodek Wypoczynkowy ZHP Hufca Ziemi Lublinieckiej posiada pięć wyodrębnionych pól namiotowych z doprowadzoną energią elektryczną, każde o pojemności 40 – 100 uczestników, domki kolonii zuchowej dla 50 dzieci, hotelik dla 40 gości (pokoje 2 – 3 osobowe), bungalow – apartament (3 pokoje), stołówkę i kuchnię z pełnym wyposażeniem i zapleczem, z możliwością obsłużenia do 350 osób dziennie, urządzenia sportowo – rekreacyjne, murowane sanitariaty, łaźnie z ciepłą wodą, pawilon medyczny, antenę TV – SAT, łączność radiową z całym światem. Oprócz akcji letniej, Ośrodek organizuje akcję zimową, a także całoroczną działalność kształceniową i wypoczynkową. Położony jest w pobliżu przepływającej rzeki Leśnicy w przysiółku o nazwie Pusta Kuźnica. Na terenie Kokotka wykonano w roku 1989 czwarte dla miasta ujęcie wody pitnej, którą doprowadza się do sieci wykonanym w latach 1983 – 1989 rurociągiem o długości 6800 m. Przysiółek Pusta Kuźnica leżał w latach 1922 – 1939 przy ówczesnej granicy polsko – niemieckiej. Stamtąd nastąpiło rankiem 1 września 1939 roku pierwsze uderzenie armii niemieckiej.

Wracamy teraz do Lublińca na ulicę Żwirki i Wigury. Nazywała się dawniej Szpitalną, bowiem u jej zachodniego wylotu wybudowano w latach 1881 – 1882 lecznicę braci Seltenów. Zamykała ona północną stronę nienazwanego placu popularnej „Strzelnicy” – kiedyś posiadłości Bractwa Kurkowego założonego w roku 1811 – ze strzelnicą sportową i restauracją prowadzącą od ulicy Pawła Stalmacha aż po teren zamku (siedziby właściciela miasta i okolic). W roku 1932, po tragicznej śmierci słynnych polskich lotników Żwirki i Wigury, ulicę nazwano ich imieniem.

Później, po roku 1911, po rozbudowie głównego budynku „Strzelnicy” o scenę, rekwizytornię, garderoby oraz poczekalnie dla aktorów, była ona przez długie lata centrum wszelkiego rodzaju lublinieckich obchodów jubileuszowych, zebrań, widowisk, a zwłaszcza tanecznych zabaw dla obywateli miasta. Od roku 1848 posiadłość siedmiokrotnie zmieniała właścicieli. W 1922 roku ósmym z kolei został Emil Krzemień, który w dużej sali urządził kino „Strzelnica”. W latach 1949 – 1991 miejscowa Powszechna Spółdzielnia Spożywców dzierżawiła część gastronomiczną, a do lat 60. także salę widowiskową, którą przejęła po niej Spółdzielnia Inwalidów „Odrodzenie” z Chorzowa, a potem Spółdzielnia Inwalidów „Polimer” z Lublińca. W roku 1955 na placu „Strzelnicy” wybudowano szereg pawilonów powiatowej wystawy rolniczej, z których jeden stoi dotąd i jest wykorzystywany do celów handlowych.