Lubliniec „per pedes”(cz.5)

Dochodząc do skrzyżowania z ulicą Mickiewicza, widzimy dwie kamienice. Jedna pochodzi z roku 1906, druga z kolei z roku 1890. Ilość budowanych wówczas domów pozwala wysnuć wniosek, że na początku XX wieku Lubliniec był miastem szybko się rozwijającym. Idąc dalej, mijamy z lewej strony starą pocztę, a następnie skręcamy w prawo, w ulicę św. Anny, dochodząc do drewnianego kościółka. To kościół pod wezwaniem św. Anny, jeden z najcenniejszych zabytków w mieście, znajdujący się na szlaku architektury drewnianej. Postawiono go w 1754 roku, nawiązując do kościoła wybudowanego wcześniej w tym miejscu przez Andrzeja Cellarego. Ma zrębową konstrukcję (polegającą na poziomym ułożeniu belek, łącząc je tzw. zaczepem, dzięki czemu świątynia jest stabilna, odporna na szybkie zawalenie się) i wieloboczną absydę (pomieszczenie na rzucie prostokąta dostawione do jej bryły i otwarte do wnętrza; zamyka prezbiterium, będąc mniejszą od bryły częścią budynku). Jest kryty gontem. W kościele nie są obecnie odprawiane nabożeństwa, ale raz w roku, w dniu św. Anny (to jest 26 lipca) odbywa się tu uroczysta msza wraz z procesją, co wpisało się już w tradycję miasta.
Idąc nadal ulicą mijamy nowo wybudowane bloki, a następnie skręcamy w ulicę Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Po lewej stronie wyłania się park, a w tyle zabytkowy gmach. Od frontu można go obejrzeć, skręcając w lewo, w ulicę Marszałka Józefa Piłsudskiego. To zabytkowy gmach Zakładu Wychowawczego dla Sierot, obecnie Zespół Szkół im. św. Edyty Stein Katolickiego Stowarzyszenia Wychowawców. Skupia on w swym gronie nauczycieli, wychowawców, rodziców, katechetów i duszpasterzy. Wejścia strzeże okazała, neoklasycystyczna brama. Fundatorem Zakładu dla Sierot był Franciszek Grotowski, właściciel dóbr lublinieckich w latach 1784 – 1814. Gmach zaczęto wznosić już po śmierci fundatora w 1848 roku. W 1922 roku Zakład Wychowawczy im. Grotowskiego nabyło Zgromadzenie Ojców Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W 1923 roku rozpoczęła się gruntowna rozbudowa obiektu, który przygotowany został na pomieszczenia Małego Seminarium Duchownego. W 1952 roku nastąpił podział własności Ojców Oblatów. Trzy czwarte gmachu głównego zajął Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy dla Dzieci Głuchych nr 2 im. Janusza Korczaka. Pozostałą część wraz z kościołem im. Stanisława Kostki przydzielono zgromadzeniu Ojców Oblatów. W owym kościele zachwyca piękny ołtarz poświęcony właśnie św. Stanisławowi Kostce, U góry widnieje napis „Quis ut Deus” ( „Któż jak Bóg”). Nad witrażami dostrzegamy freski przedstawiające przełożonych Zgromadzenia. W krypcie świątyni znajdujemy figurę Matki Boskiej Fatimskiej. Została ona sprowadzona przez proboszcza tutejszej parafii, Jana Jopa, z Fatimy. Matce Boskiej Fatimskiej poświęcona została także grota znajdująca się naprzeciw kościoła. W przykościelnym parku, w otoczeniu magnolii, figuruje pomnik Eugeniusza de Mazenod, założyciela Zgromadzenia. W budynku naprzeciwko, do roku 1929, mieściła się bursa dla uczniów gimnazjum.