Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.41)

Przed nami jeszcze parę budowli, w tym sakralnych. Zajrzymy jeszcze na chwilę na ulicę Stalmacha, by przyjrzeć się gmachowi Kościoła Filialnego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. Wzniesiony on został w latach 1843 – 1845, a rozbudowywany był w latach 1928 – 1929.

Pierwotnie budowla powstała na planie prostokąta o osi wschód – zachód, a obiekt miał trójkątnie zamknięte prezbiterium. Następnie dobudowano dwie szerokie nawy boczne, uzyskując formę budowli trójnawowej. Do zachodniej ściany dobudowano, zamknięte półkolistą absydą, prostokątne prezbiterium. Dawne prezbiterium przejęło funkcję kruchty. Korpus kościoła stanowiła pierwotnie nawa główna. Zwieńczona jest ona trójkątnym szczytem ze sterczyną i krzyżem. Dalej, na kalenicy, obserwujemy nakrytą smukłym hełmem wieloboczną sygnaturkę z dzwonem w swej ażurowej części. Boczne nawy cofnięte są nieco względem lica. Trójboczna kruchta nakryta została pulpitowym dachem, a cały obiekt obwiedziony profilowanym gzymsem podokiennym. Okna są wysokie, obwiedzione opaskami i zamknięte łukiem, a w szczycie znajduje się okulus.

Zanim przedstawimy Kościół pod wezwaniem Stanisława Kostki, przypatrzymy się jego zachodniemu skrzydłu, datowanemu na wiek XVIII, czyli zakładowi wychowawczemu imienia Grotowskiego, mieszczącemu obecnie Zespół Szkół imienia świętej Edyty Stein. Od 1922 roku został on przejęty przez księży oblatów. Budynek jest trzykondygnacyjny, przykryty dwuspadowym dachem, z trójosiową, boniowaną elewacją. Okna parteru są wysokie, na wyższych kondygnacjach – mniejsze.