Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.35)

Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.35)

Kościół pod wezwaniem świętej Anny wzniesiony został w roku 1653, a posiada zrębową konstrukcję, typową dla drewnianych świątyń, a znaną już w czasach prehistorycznych, od neolitu (charakteryzowała się ona ścianą z ułożonych poziomo drewnianych belek łączonych w narożach). Usytuowano go na podmurówce z polnego kamienia, na planie prostokątu ze ściętymi narożami, a w latach 1999 – 2001 przeniesiono i zrekonstruowano. Wieszarową więźbę dachową (wieszak dźwiga tu kilka par krokwi za pośrednictwem płatwi układanych równolegle do kalenicy) pokryto gontem.

To jednonawowa budowla, której nawa od strony wschodniej zamknięta jest trójbocznie. Siodłowy dach od strony wschodniej jest trójdzielny, zaś elewacje są drewniane i barwione. Wewnątrz znajduje się muzyczny chór wsparty na dwóch słupach o tralkowej balustradzie ( tralka to pionowy element balustrady w formie słupka z drewna podtrzymującego poręcz).

Barokowy ołtarz z drugiej połowy XVIII wieku ozdobiony został rzeźbami czterech ewangelistów. Także we wnętrzu, na północnej ścianie, znajduje się kartusz z napisem informującym o odbudowie kościoła w roku 1754. Drzwi i okna mają płaskie nadproża. Okna są krosnowe, co oznacza, że niepodzielona rama okienna składa się na całym obwodzie z jednego elementu o przekroju prostokątnym. Nad dachem nawy znajduje się wieżyczka z sygnaturką w konstrukcji słupkowej z latarnią krytą blachą. Granice zabytku wyznacza sama budowla wraz z najbliższym otoczeniem.