Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.21)

Kościelnymi schodami przemieszczamy się w stronę ulicy Damrota. Przed nami kamienica opatrzona numerem 1. Murowany budynek wzniesiony został na planie zbliżonym do kwadratu. Posiada dwie kondygnacje oraz mieszkalne poddasze. Dolna kondygnacja oraz naroża są boniowane. Boniowanie to dekoracyjne opracowanie krawędzi oraz lica ciosu kamieni podkreślające ich układ. Okna ujęte są w białe opaski. W narożu wkomponowano wieżyczkę na planie ośmiokąta o szachulcowej konstrukcji przykrytej baniastym hełmem. Konstrukcja szachulcowa to typ drewnianej ściany szkieletowej, której wypełnienie stanowi glina zmieszana z sieczką. W rezultacie powstaje wizerunek jasnego budynku poprzecinanego ciemnymi belkami.

W dolnej kondygnacji mamy wejście do budynku ozdobione ornamentem z motywem roślinnym. W linii okien znajduje się ozdobny gzyms. Elewacja południowa jest czteroosiowa, wschodnia z kolei pięcioosiowa. Dwie spośród siedmiu facjatek są wyraźnie większe, o konstrukcji szachulcowej. Wielospadowy dach z wystawkami kryty jest dachówką.

Zabytkowy obiekt przy ulicy Damrota 13 jest murowany i posiada dwie kondygnacje z użytkowym poddaszem. Frontowa elewacja jest trójosiowa, a w dolnej części kondygnacji, do wysokości gzymsu działowego, wyłożona jest klinkierem. Jednokwaterowe, współczesne okna ujęte zostały w opaski. Okna w obrębie wyższej kondygnacji posiadają naczółki nawiązujące do gzymsu wieńczącego, pod którym znajdują się trzy pary niewielkich ślepych okienek. Dach budynku jest dwuspadowy.21