Szlakiem lublinieckich zabytków (cz.13)

Przed nami willa spod numeru 22 datowana na przełom XIX i XX wieku. Budynek jest mieszkalny, murowany, surowo otynkowany, jednokondygnacyjny, z poddaszem. W kalenicowej elewacji znajduje się dwuosiowy, ujęty pilastrami (płaskimi filarami wystającymi przed lico ściany) ryzalit. W jego zwieńczonym sterczyną ( pionowym elementem dekoracyjnym w postaci smukłej, kamiennej wieżyczki zakończonej od góry iglicą) szczycie występuje eliptyczny otwór okienny. Naroża również zwieńczone są sterczynami, a dach jest wielospadowy.

Pod prostokątnymi oknami parteru w prostokątnych niszach umieszczono relief ( kompozycja rzeźbiarska wykonana na płycie z pozostawieniem na niej tła) przedstawiający tralkową (pionowy element podtrzymujący) balustradę. Naroża budynku są oskarpowane (skarpa to pionowy element budowli w postaci filara). Elewacje szczytowe zamknięte są szczytami z elementami woluty. Lewa, skrajna oś elewacji bocznej jest niższa, przykryta daszkiem pulpitowym i wyposażona w półkoliście zamknięte okno.

Sąsiednia willa oznaczona numerem 24 zbudowana została na przełomie XIX i XX wieku. Powstała na rzucie prostokąta, a zbudowano ją z otynkowanej cegły. Budynek jest dwukondygnacyjny z poddaszem, nakryty dwuspadowym dachem. Parter frontowej elewacji budynku mieści wykusz, nad którym znajduje się balkon. Na wysokości balkonu środkowa część elewacji cofnięta jest przed lico fasady i wypiętrzona ponad dachu z połokulusem w tle. W dwuosiowej elewacji szczytowej ulokowane są otwory okienne.