Południowe zakątki Lublińca (cz.3)

Z prawej strony za rzeką rozciąga się teren boiska sportowego urządzonego na łące nabytej w latach 30 – tych XX wieku od Stanisława Brelińskiego. Łąkę zmeliorowano, przeorano i ponownie obsiano trawą. W 1980 roku wybudowano nowy stadion sportowy znajdujący się pod opieką szkoły sportowej – Publicznej Szkoły Podstawowej nr 1 im. Marii Konopnickiej, ponieważ poprzedni uległ dewastacji. Po wschodniej stronie ulicy Stalmacha – przy przecięciu jej przez ulicę Żwirki i Wigury – stał do roku 1887 drewniany, parterowy budynek szpitala powiatowego mieszczący kilka pomieszczeń dla chorych oraz kilka niewielkich pomieszczeń gospodarczych. Po oddaniu w 1882 roku do użytku lecznicy braci Seltenów, szpital zlikwidowano, a budynek po zlicytowaniu został rozebrany. Dalszy odcinek ulicy Stalmacha przechodził przez Wesołą (nazwa ta obowiązywała do II wojny światowej, a wywodziła się od zamku Wesoła istniejącego w dawnych wiekach). Budynek wieloletniej siedziby Zespołu Pieśni i Tańca „Halka”, w którym dawniej były wiejskie karczmy, położony był właśnie na Wesołej. Po obu stronach tej drogi do lat 60 – tych istniały jeszcze rowy odwadniające. Zostały skanalizowane, a od strony wschodniej ułożono chodnik oraz posadzono żywopłot.
Na wysokości placu obok „Strzelnicy”, w kierunku wschodnim odchodzi droga prowadząca do wsi Droniowiczki. Od roku 1945 wieś wchodziła w skład Lublińca. Droniowiczki, wraz z dwoma folwarkami, owczarnią i połacią lasu o powierzchni 1700 hektarów, należała wcześniej do tzw. „państwa lubieńskiego” i często zmieniała właścicieli. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i oddano Państwowym Gospodarstwom Rolnym. Później na terenie tym powstała rolnicza spółdzielnia produkcyjna z fermą drobiu. Przy ulicy Droniowickiej i przyległych wybudowano domki jednorodzinne. Na północ od owej ulicy, w pradolinie rzeki Mała Panew, gdzie obecnie płynie Lublinica, utworzono w 1969 roku tzw. zalew, czyli sztuczny zbiornik wodny zaopatrujący pola Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Droniowiczkach. Dawniej istniał tu staw, którego woda zasilała koło wodnego młynu. Podarowała go w roku 1361 lublinieckiemu proboszczowi Zofia – żona Mikoszonitza i Hanyczki. Młyn ten spłonął w pierwszej połowie XIX wieku, wody opadły i powstały w ich miejscu łąki, zwane farskimi.
Z Droniowiczek na ulicę Stalmacha wrócić można ulicą Piaskową. Obok niej istnieje pierwsza w Lublińcu studnia głębinowa zasilająca w wodę publiczny wodociąg wykonany w części miasta w 1937 roku. W roku 1994 zbudowano obok dwa zakryte zbiorniki na wodę o pojemności 1000 m sześciennych każdy. W zbiornikach tych dokonuje się obniżanie zawartości fluoru w wodzie z ujęć lublinieckich poprzez dodawanie wody z ujęcia w Kokotku, wolnej od tego pierwiastka. Ulicę Piaskową przecina ulica Biała Kolonia nazwana tak od białego koloru cegieł produkowanych z wapna i piasku. Cegielnia uruchomiona została około 1906 roku po wschodniej stronie szosy do Tworogu (obecnie ulica Stalmacha, vis a vis placu ćwiczeń jednostek wojskowych).