Lublinieckie ulice dawniej i dziś (cz.6)

W początkach XX wieku francuska firma wybudowała przędzalnię wełny czesankowej. Po II wojnie światowej w fabrycznych pomieszczeniach uruchomiono przędzalnię lnu. W roku 1961 zakupiono z USA pierwszą w Polsce linię produkcyjną do wytwarzania odzieżowych włóknin klejonych. W latach 70. wybudowano wytwórnię wykładzin podłogowych i włóknin sztywnikowych, później też puszystych włóknin ocieplających. Na terenie przyfabrycznym „Lentexu” zbudowano kryty basen kąpielowy, sztuczne lodowisko, korty, przedszkole i żłobek. W pobliżu, w roku 1955, powstała Składnica Opału i Materiałów Budowlanych. „Lentex” zbudował bloki mieszkalne, pawilon spożywczy i pawilon z artykułami przemysłowymi. Po północnej stronie ulicy postawiono budynek stołówki wraz z kawiarnią. W roku 1990 wynajął go Romuald Wiciński.
Na dawnych polach uprawnych na północ od ulicy Powstańców postawiono cztery bloki mieszkalne. Mieszkania posiadają centralne ogrzewanie i gaz przewodowy. U zbiegu ulicy Klonowej i Powstańców ulokowano Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Remontowe Energetyki „Energoserwis” S.A. (obecna nazwa). Budowę zakładu rozpoczęto w roku 1965, a w 1969 wykonano pierwsze remonty generatorów i transformatorów. Szkołę Zawodową oddano do użytku w 1976 roku ( poszerzoną później o Technikum). Odwirownię wirników generatorów uruchomiono w roku 1992. Za obiektem zbudowanej w latach 1971 – 1972 bazy Rejonu Energetycznego znajdują się budynki Spółdzielni Inwalidów „Polimer”. Na terenach północnych, na linii dawnej trasy kolejowej z Lublińca do Herb, zlokalizowano i wybudowano w 1979 roku bazę placówki przedsiębiorstwa PKS. Dalej w kierunku wschodnim oddano do użytku w roku 1971 bazę Rejonowego Przedsiębiorstwa Melioracyjnego. Oba przedsiębiorstwa w roku 1987 utwardziły drogę dojazdową łączącą wiadukt z ulicą Klonową. Nadano jej nazwę Kazimierza i Wiktorii Niegolewskich – walczącym o polskość ziemi lublinieckiej.
Ulica Powstańców przecięta jest torami kolejowymi, za którymi przepływa Lublinica, mająca swe źródła w Podlesiu – kolonii położonej między Kopcami a Jawornicą. W pobliżu, jeszcze w początkach XIX wieku, znajdował się pierwszy z młynów wodnych na rzece. Kopce to przysiółek wsi Droniowiczki noszący pierwotnie nazwę Kozioł ( od nazwiska pierwszego osadnika w XVIII wieku). Za zabudowaniami „Lentexu znajduje się ulica Dębowa, której nazwa ma związek z okazami kilkusetletnich dębów, a która prowadzi do drugiego młyna na Lublinicy. Istniał on już na mocy przywileju księcia Jana Dobrego, ostatniego z Piastów Opolskich. Jego właścicielem w wiekach XVII – XIX był ród o nazwisku Kuziel, zaś od roku 1910 – Augustyn Dziuba, który przejął go od swego ojca, Józefa. Sprzedał on w roku 1919 przynależne młynowi tereny, tj. staw, łąki i rolę o powierzchni około 25 hektarów oraz zabudowania gospodarskie Śląskiemu Towarzystwu Przędzalni i Tkactwa S.A. Przy ulicy Dębowej, na dawnych polach młyńskich, Powszechna Spółdzielnia Spożywców stworzyła swą bazę produkcyjno – magazynową.
………………………………………………………………………………………….
opracowano na podstawie: Jan Fikus Senior, Spacerem przez Lubliniec, Lubliniec 1977