Lublinieckie ulice dawniej i dziś (cz.4)

Ulica Oświęcimska, dochodząc do ulicy Paderewskiego, przechodzi przed dworcem w plac Niepodległości. Od roku 1884, gdy zbudowany został dworzec kolejowy, prowadziła do niego aleja wysadzana kasztanowcami. Po kilkudziesięciu latach, gdy zasłoniły one prawie całkowicie budynek dworca, wycięto je. Nastąpiło to przy okazji układania wodociągu w latach 30. XX wieku. W miejsce alei wykonano skwerek z jezdniami i chodnikami po bokach. Pierwotny budynek dworca w latach 60. przebudowano. Uwzględniono miejsce na pomieszczenia PKS – u, w związku z rozwojem komunikacji autobusowej. Urządzono także dworzec autobusowy, wykorzystując drogę prowadzącą od budynku dworca kolejowego do budynku i magazynów ekspedycji towarowej zajmowanych dziś przez różne hurtownie, a także teren znajdujący się obok ogródków prywatnych oraz budynek rozlewni piwa i placyk przed nim, należące do Tomasza Kuboszka. Jego ojciec zakupił budynek mieszkalny oraz teren wraz z rozlewnią w roku 1919 od Browaru Miejskiego w Brzegu. W parterowym budynku rozlewni po II wojnie światowej mieściła się wylęgarnia kaczek.
Naprzeciw placu dworca, przy ulicy Paderewskiego, stoi szereg parterowych budynków zajętych przez różne przedsiębiorstwa na magazyny i sklepy. W tym miejscu przed I wojną światową stolarz Alojzy Kochanowski uruchomił pierwszą w Lublińcu stolarnię z maszynami o napędzie elektrycznym. W roku 1921 nabył ją handlarz drewna Ludwik Wodniok, a po 7. latach powstała tam fabryka wyrobów drzewnych spółki z o.o. „Mars”. W latach 1952 – 1965 istniał tu jeden z zakładów meblowych Stolarskiej Spółdzielni Pracy. Po jej włączeniu do Spółdzielni Stolarzy „Meblostyl” w Dobrodzieniu, zakład rozwiązano. Część budynku zajęła Milicja Obywatelska przed rozbudową gmachu komendy. U wlotu ulicy Paderewskiego do ulicy Częstochowskiej, po lewej stronie, wybudowano piętrowy budynek zajmowany przez Kolejową Służbę Zdrowia. Wraz z sąsiednim obiektem przeznaczono go jako dom mieszkalny urzędników i pracowników kolei w związku z budową pierwszej linii kolejowej przez Lubliniec, tj. trasy Kluczbork – Tarnowskie Góry uruchomionej w 1884 roku.
Tuż za szrankami zamykającymi tory kolejowe biegnące w stronę Kluczborka i Fosowskich, prowadzi w lewo, wzdłuż nasypu kolejowego, ulica Cegielniana. U jej wylotu powstała w roku 1907 pierwsza w Lublińcu parowa cegielnia zbudowana przez Wawrzyńca Grzechacza z Glinicy. Nabyli ją w roku 1912 Edmund Strachota i Edmund Morawiec z Kozielskiego, a w roku 1928 – „Ślązak” Przedsiębiorstwo Osadnicze Sp. z o.o. w Katowicach. W 1937 roku stała się własnością rodziny Witt z Glinicy. Po II wojnie światowej cegielnia istniała pod zarządem państwa, a w roku 1951, już po upaństwowieniu, znalazła się w gestii Lublinieckich Zakładów Przemysłu Materiałów Budowlanych z siedzibą w Kozłowej Górze. Następnie cegielnię przejęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w Glinicy, zaprzestając wkrótce produkcji i przekazując obiekt pod zarząd Rejonowego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Lublińcu. W 1981 roku wydzierżawiła ją Spółka Cywilna „PPH” z Częstochowy, kupując na własność w 1988 roku.