Lubliniec „per pedes”(cz.14)

Nosił on wówczas nazwę Śląskiego Zakładu dla Głuchoniemych, będąc również jedną z najnowocześniejszych placówek tego typu w Europie. Podobnie jak przed wojną, tak i współcześnie, ośrodek kształci dzieci i młodzież głuchą w zakresie szkoły podstawowej oraz zasadniczej szkoły zawodowej. Po przejściu przez teren ośrodka, dochodzimy ponownie do miejskiego parku, przecinamy ulicę 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty, kierując się ulicą Grunwaldzką w stronę dawnego Szpitala Zakaźnego (obecnie znajduje się w nim Stacja Dializ i Poradnia Chorób Płuc). Po dojściu do budynków szpitala, skręcamy w lewo, pozostawiając po prawej stronie jego zabudowania. Naszym oczom ukazuje się kompleks miejskiego lasu. Lublinieckie lasy są bardzo ważnym dla miasta czynnikiem ekologicznym. Chronią one bowiem mieszkańców przed zanieczyszczeniami powietrza pochodzącymi z terenów Górnego Śląska, tworząc specyficzny pas ochronny. Otaczają miasto prawie ze wszystkich stron, z wyjątkiem północnego zachodu. Dzięki temu powietrze w naszym mieście jest czystsze niż na przykład w Katowicach czy Bytomiu. Idąc w głąb lasu, po lewej stronie widzimy Dom Kombatanta. Jest to pięknie położony ośrodek, w którym odpocząć mogą starsi ludzie, ci, którzy ponieśli uszczerbek na zdrowiu w latach drugiej wojny światowej. Od pewnego czasu przebywają w nim też ludzie starsi wymagający specjalistycznej opieki. Budynek oddany został do użytku w roku 1988. Wracamy tą samą drogą, dochodząc do budynku Liceum Ogólnokształcącego, a stamtąd do dworca PKP.