Lubliniec „per pedes”(cz.1)

Wychodząc z lublinieckiego dworca, skręcamy w lewo w ulicę Paderewskiego. Zalicza się ona do najładniejszych ulic w mieście. Szeroka jezdnia i chodniki, miejsca parkingowe, trawniki z pięknymi okazami drzew: m.in. dębów, klonów i iglaków. To tu także zlokalizowane są budynki zajmowane przez władze miasta oraz inne urzędy i państwowe instytucje: Urząd Rejonowy, Wojewódzkie Biuro Geodezji, Rada i Urząd Miejski, Urząd Stanu Cywilnego, dawniej również Rejonowe Biuro Pracy. Budynki powstały z czerwonej cegły i zachwycają swą solidnością do dziś. Na budynku Urzędu Miasta, na szczycie wieżyczki, usytuowana jest data 1895, bowiem został on wybudowany w tym właśnie roku. Wszystkie budynki zostały odnowione i stanowią piękną wizytówkę miasta. Naprzeciwko, po lewej stronie jezdni, widzimy piękną, trzypiętrową kamienicę z 1904 roku. Na jej wartość wskazują płaskorzeźby wkomponowane w ścianę fasady. W domu tym mieszkali Wiktoria i Kazimierz Niegolewscy. Kim byli ci mieszkańcy miasta? Informuje o tym pamiątkowa tablica następującej treści umieszczona przy wejściu do budynku: „Pamięci bojowników sprawy polskiej na Śląsku w latach 1914 – 1922, Wiktorii i Kazimierza Niegolewskich, w 65 rocznicę powrotu Lublińca do Macierzy” (1987).

Idąc dalej, mijamy Dom Nauczyciela, skręcamy w prawo i docieramy do małego parku z klombami, żywopłotami i drewnianymi ławkami. Okala on Miejski Dom Kultury wybudowany w 1963 roku. To tu mieści się m.in. kino „Karolinka”. To tu także odbywają się prawie wszystkie imprezy kulturalne w mieście. MDK organizuje ponadto kursy językowe i kursy tańca. Działa tu sekcja teatralna, fotograficzna, rytmiczna i wiele innych. Na południe od placówki, przy ulicy Plebiscytowej, mieści się cmentarz parafialny, który utworzono w Lublińcu w roku 1820. Wcześniej zmarłych katolickich mieszkańców miasta chowano na cmentarzach przy kościele św. Mikołaja i kościele św. Krzyża. Wśród grobów cmentarza znaleźć można m.in. miejsce ostatniego spoczynku Jana Nikodema Jaronia. Na płycie nagrobkowej znajduje się napis: „W dowód pamięci, bojownikowi o polskość Śląska Rodacy” wskazujący na rolę, jaką odegrał ten człowiek w walce o wartości narodowe.

Wędrując w stronę rynku, napotykamy dwupiętrowy budynek, w którym do niedawna zlokalizowana była siedziba oddziału Banku Śląskiego. Obiekt miał ciekawą przeszłość, bo w nim właśnie mieścił się w latach 1921 – 1922 Polski Komitet Plebiscytowy na powiat lubliniecki. Informuje o tym fakcie tablica pamiątkowa umieszczona na frontowej ścianie budynku. To trzecie już miejsce w Lublińcu związane z powstańczą przeszłością. Nie dziwi to nikogo wiedzącego o tym, że powiat lubliniecki był miejscem walk o powrót Śląska do Macierzy.

Po drugiej stronie budynku do roku 2013 stał mały, niepozorny dom otoczony ozdobnym, metalowym płotem. Była to plebania kościoła ewangelickiego pw. św. Trójcy powstałego w roku 1850, a wyburzonego w roku 1972, który znajdował się na skwerku obok. Kościół rozebrany został ze względu na zły stan techniczny.