Lisowicki smok

Lisowicki smok

„Muzeum w Lisowicach prezentuje początek długiej drogi, jaką przebyły te fascynujące zwierzęta. Mam nadzieję, że pasja, jaka towarzyszyła odkrywcom pierwszego polskiego dinozaura i dicynodonta oraz twórcom wystawy, prezentującej ich szczątki, udzieli się również Wam i zachęci do odwiedzenia gminnego Muzeum Paleontologicznego w Lisowicach, które powstało przy współpracy Urzędu Gminy w Pawonkowie, Instytutu Paleobiologii w Warszawie, Zarządu Stowarzyszenia Rozwoju Sołectwa Lisowice oraz Sołectwa Lisowice” – w takich słowach Komisarz wystawy p. Marek Błyszcz zachęca do odwiedzenia Muzeum Paleontologicznego. Powstało ono w roku 2008 z inicjatywy mieszkańców Lisowa w oparciu o największe polskie odkrycia paleontologiczne.
Trwające osiem lat wykopaliska (2006 – 2013) doprowadziły do odkrycia szczątków pierwszego polskiego dinozaura drapieżnego. Nazywany jest on potocznie Smokiem z Lisowic, ponieważ jego skamieniałe kości naukowcy odkryli w starej cegielni na Śląsku, na terenie wsi Lisowice. Ma długość około 5 metrów, zaś waga wynosi 1 tonę. Jest on ponadto największym na świecie dicynodontem, prowadzącym ziemno – błotny tryb życia i pierwszym roślinożercą powszechnie zamieszkującym Ziemię. To prawdopodobnie jeden z ostatnich przedstawicieli tego wymarłego pod koniec triasu (205 milionów lat temu) gatunku gadów ssakokształtnych. Dużą więc niespodzianką dla naukowców stało się odkrycie szczątków jednego z najstarszych w Europie ssaków. W wyrobisku cegielni Lipie Śląskie znaleziono ponadto ciekawostki świata roślin. Wśród roślinnych pozostałości mających postać skamieniałych pni drzew, gałązek, pędów drzew, łusek nasiennych czy nasion badacze wyodrębnili piętnaście nowych gatunków roślinności nieznanych dotąd w innych miejscach świata.
Lista odkryć jest przebogata i wnosi ogromny wkład do światowej paleontologii. Znajdują się na niej m.in.: Smok wawelski (lub po prostu lisowicki), dicynodonty, celofyzy, plagiozaury, cyklotozaury (ostatnie wielkie drapieżne płazy na świecie, trybem życia przypominające krokodyle), ryby dwudyszne, ryby trzonopłetwe, ryby ganoidowe, rekiny, sfenodony, pterozaury, niezidentyfikowane gady naczelne, konchostraki, małże, prassaki, onkoidy, palinomorfy (ziarna pyłku i zarodniki – spory grzybów, mszaków i paprotników, małżoraczki, owady (pokrywy chrząszczy), wiele gatunków roślinności oraz skamieniałe odchody zwierząt triasowych, czyli koprolity. Materiał pozyskany podczas wykopalisk jest niezwykle bogaty i stanowi zasób badawczy na wiele kolejnych lat. Z pewnością więc naukowcy jeszcze wielokrotnie zaskoczą nas czymś niezwykłym, tym bardziej, że w planie mają kolejne etapy wykopalisk.
Partnerami Muzeum są: dr Tomasz Sulej, prof. dr hab. Jerzy Dzik (członek koresp. PAN Instytut Paleobiologii), dr Tomasz Niedźwiedzki (Instytut Zoologii Uniwersytetu Warszawskiego), National Geographic, Muzeum Minerałów, Starostwo Powiatowe w Lublińcu, Lokalne Centrum Społeczno – Kulturalne, Biblioteka Lisowice i Gospoda „Uroczysko”.

Noclegi w Lublińcu LUBX zapraszają na wycieczkę po okolicach Lublińca